Monografia przedstawia temat ewoluowania instytucjonalnych form pomocy społecznej, w tym wzrost ryzyka w procesach funkcjonowania domów pomocy społecznej (DPS). Pluralizm, decentralizacja oraz dekoncentracja, czyli kierunki, którym podpoŹrządkowane zostały reformatorskie zmiany w pomocy społecznej (DPS), nie poŹwinny oznaczać pozbywania się przez władzę odpowiedzialności za ich realizację. Przeprowadzona analiza doświadczeń wybranych krajów UE wskazuje, że w waŹrunkach decentralizacji sektora publicznego, rola rządów nie zmniejsza się, lecz zmienia, podobnie jak rola władz samorządowych oraz organizacji społecznych. Podjęty w publikacji temat jest szczególnie aktualny z uwagi na prognozowany ujemny przyrost naturalny, pozwalający na określenie przypuszczalnej liczby osób wymagających długotrwałej opieki i pomocy. Dane statystyczne wskazują na fakt narastającego problemu niedostatecznej opieki i pielęgnacji nad osobami niezdolnymi do samodzielnej egzystencji, kwalifikującymi się do opieki w domach pomocy społecznej. Monografia ukazuje stopień powiązania państwa, jednostek samorządu terytorialnego oraz organizacji pozarządowych w procesie realizacji zadań pomocy społecznej zarówno na gruncie krajowym, jak i europejskim. Szczególną wartością niniejszej publikacji jest podjęcie w niej problematyki skutecznego wdrożenia procesów zarządzania ryzykiem w organizacji, a konkretniej w domach pomocy społecznej i innych organizacjach z szeroko pojętego obszaru pracy socjalnej. Z wyników przeprowadzonych badań pracownicy socjalni mogą się dowiedzieć, jakie mogą być przyczyny niepowodzeń w ich pracy