Autor podejmuje zadanie przyjrzenia się wypowiedziom medialnym reprezentującym gatunek, który można określić jako telewizyjny magazyn sportowy „na żywo”. Przyjętą tu perspektywą, niestosowaną dotąd w genologii, jest gramatyka komunikacyjna, rozwijana przez Aleksego Awdiejewa i Grażynę Habrajską, nawiązująca m.in. do prac takich autorów, jak Michael Alexander Kirkwood Halliday, John Austin, John Searle oraz, w mniejszym zakresie, Dan Sperber i Deirdre Wilson. Istotą zastosowanego podejścia jest przekonanie, że każdy tekst potencjalnie może być potraktowany zarówno jako ciąg mikroaktów mowy, jak i całościowy komunikat, będący makroaktem realizującym określony wzorzec gatunkowy. Gatunek zaś jest w tym ujęciu rozumiany jako uogólniony, standardowy scenariusz, według którego poszczególne teksty są komponowane przez nadawców oraz interpretowane przez odbiorców.

Ze Wstępu