Pomimo upływu czasu, problematyka autonomii w dydaktyce językowej nie tylko nie traci na atrakcyjności, ale staje się coraz bardziej aktualna, nie tylko dlatego, że konieczność rozwijania postaw i zachowań autonomicznych stanowi jeden z filarów europejskie j polityki językowej i że jest ona podkreślana w wielu oficjalnych dokumentach, ale również dlatego, że taki jest w dużej mierze wymóg otaczającej nas rzeczywistości. Trudno się bowiem nie zgodzić, że w obliczu coraz większej mobilności uczniów i studentów czy możliwości oferowanych przez technologie komputerowo - informacyjne, samodzielność w nauce języka obcego, jakkolwiek nie byłaby ona definiowana, stanowi wartość samą w sobie, umożliwiając uczącym się o wiele bardziej skuteczne funkcjonowanie w różnych kontekstach. Pomimo to, promowanie autonomii wcale nie jest priorytetem dla wielu nauczycieli, a sami uczniowie często nie są chętni do przejęcia odpowiedzialności za własną naukę, ograniczając się do wykonywania tylko tych zadań, które są od nich wymagane. Choć przyczyn takiego stanu rzeczy jest z całą pewnością bardzo wiele, to na- leży przypuszczać, że jedną z ważniejszych jest niedostateczna świadomość rozwiązań, pozwalających na umiejętne powiązanie rozwijania autonomii z osiąganiem celów dydaktycznych, które byłyby zgodne z zapisami podstawy programowej i wymaganiami egzaminacyjnymi.